Jednym z typowych objawów SAD są problemy związane z nadmiernym łaknieniem, szczególnie zaś ze zwiększonym zapotrzebowaniem na węglowodany. Podczas chłodniejszych miesięcy każdy z nas modyfikuje dietę – jemy więcej makaronów, chleba, ciasta, kartofli, czekolady, cukierków, mniej natomiast warzyw i owoców, co zresztą wiąże się z ograniczonym w miesiącach zimowych wyborem świeżych produktów.
Dla cierpiących na SAD zmiany diety są jednak w bardzo konkretny sposób powiązane ze zmianą nastrojów. Pacjenci jedzą więcej, ale nie po to, by zaspokoić głód, ale by rozładować napięcie, zmniejszyć niepokój, przywrócić koncentrację.
Większość cierpiących z powodu SAD-u stwierdzała, że po posiłku czuli się spokojniejsi i wykazywali większą zdolność do precyzyjnego myślenia.
Istnieją uzasadnione podstawy tego zjawiska. Produkty o dużej zawartości węglowodanów zdają się przyspieszać produkcję serotoniny. Serotonina, jak wiemy, jest hormonem produkowanym przez szyszynkę, który w miarę potrzeb organizmu jest „przerabiany” na melatoninę. Uważa się, że serotonina odgrywa znaczącą rolę w łagodzeniu niektórych postaci depresji. (Prozac, najbardziej obecnie popularny środek przeciwdepresyjny, właśnie dzięki wchodzeniu w reakcje z serotoniną skutecznie osłabia objawy obniżonego nastroju).
Poza łaknieniem węglowodanów, istnieje szereg innych podstawowych symptomów SAD. Między 1981 a 1985 rokiem National Institute of Mental Health zbadał ponad półtora tysiąca pacjentów z SAD i opracował statystyczny obraz zaburzenia. Ustalono co następuje:
– 96 procent pacjentów z SAD informuje o zmniejszonej aktywności w okresie zimowym:
– 94 procent stwierdza, że konflikty międzyludzkie – z małżonkami, kochankami. członkami rodziny, przyjaciółmi i współpracownikami – mają miejsce podczas miesięcy jesienno-zimowych:
– 96 procent zauważa u siebie w miesiącach zimowych uczucie smutku, 84 procent odczuwa niepokój, a 79 procent informuje o wzmożonej skłonności do irytacji:
– 88 procent sygnalizowało trudności w pracy:
– odnotowano wzmożenie apetytu i zmianę ciężaru ciała. Więcej niż siedmiu z dziesięciu pacjentów zwiększyło ciężar ciała:
– więcej niż sześciu z dziesięciu pacjentów skarżyło się na zmniejszenie (ustanie) popędu seksualnego:
– niektórzy pacjenci zauważali, że objawy depresji gwałtownie ustępowały, gdy znaleźli się bliżej równika, gdzie długość dnia i nocy są równe.